“Hij wrijft langzaam in zijn handen, met zachte stem begint hij te praten. Toen hij nog heel klein was, zo klein dat hij nog niet eens kon lopen of praten, zat hij vaak in de modder te spelen en vormde hij met zijn handjes allerlei vogels en insecten en kikkers, hij gaf ze allemaal een naam en keek hoe ze de grond van zich afschudden en opvlogen of wegkropen of wegsprongen. Je kijkt naar zijn hand, en ziet dat zijn nagels vol aarde en modder zitten. Hij vertelt dat hij in die tijd nergens over hoefde na te denken, niets hoefde te willen, hij hoefde het alleen maar te laten gebeuren. Terwijl hij zijn hoofd schudt, zegt hij dat hij alles weer goed zou kunnen maken als hij nu nog zulke krachten had als toen. Dan zou hij alles en iedereen kunnen redden, alle slechte dingen ten goede kunnen keren, alle ziekten kunnen genezen, en de wereld kunnen veranderen, kunnen verlossen. Soms heeft hij het gevoel dat een knip met zijn vingers genoeg zou zijn om alles weer op de juiste plaatst te krijgen, en soms denkt hij dat alles hopeloos is, want wat hij vroeger kon is voor altijd voorbij en er is niets in hem overgebleven van de kracht die hij toen had. Hij is maar een schaduw van wat hij eigenlijk zou kunnen zijn.”

Fragment uit  Vuurstapel (Máglya) van György Dragomán.

Verschijnt in januari 2016 bij Atlas-Contact
Vertaling: Rebekka Hermán Mostert